Бир куни...

 Афанди қаттиқ зерикибдию, чойхонага равона бўлибди. Чойхонага кириб бир бурчакка ўтирган афанди ўз-ўзига бир нималарни гапириб қотиб-қотиб кулармиш. Баъзан яна гапириб менсинмагандай қўл силтаб қўярмиш. Узоқдан афандининг бу қилиқларини кузатиб турган чойхўр ҳодисанинг сирига қаттиқ қизиқиб қолибди. Ахир чидолмай афандини ёнига келибди:

- Афанди ака, ҳа бу нима қиляпсиз?

- Ўз-ўзимга янги латифалардан айтиб куляпман...

- Ҳа бу қўлни нимага силтаяпсиз унда?

- Ээ бўтам. Биладиганларимга "Ээ, бу қизиқ эмас" деяпманда - деган экан...